Pauluskerk Rotterdam

Voorbeeldprojecten
Oude Pauluskerk

De Rotterdamse Pauluskerk opende in 1960 haar deuren. Sinds 1979 groeide de Pauluskerk onder aanvoering van ds. Hans Visser uit van alleen een ‘kerk’ tot een ontmoetings- en ondersteuningsplek met vooral een diaconale functie. Vanaf 1979 maakte ds. Visser van de kerk een toevluchtsoord voor daklozen en drugsverslaafden. Sindsdien steunt ons fonds daarvoor in aanmerking komende projecten van de Pauluskerk.

Ds. Hans Visser is legendarisch, hij was de Pauluskerk. In de jaren ‘70 werkte hij als zendeling in Indonesië. Na in 1979 te zijn benoemd tot directeur van de Stichting voor Kerkelijke Sociale Arbeid Rotterdam deed hij landelijk van zich spreken. Wie ds. Visser zegt, zegt Perron Nul, de benaming van het terrein naar het Centraal Station in Rotterdam waar tussen de jaren 1987 en 1994 heroïneverslaafden hun methadon kregen en vrijelijk konden gebruiken. Perron Nul had uiteraard voor- en tegenstanders, maar ds. Visser ving de mensen onvermoeibaar en zonder aanzien des persoons op en zorgde dat ze hun methadon en schone spuiten kregen. Na enige tijd bleek de aanzuigende werking had te sterk. Verslaafden uit heel Nederland, zelfs van ver over de landsgrenzen, wisten deze zorg te vinden. Dit bracht veel overlast met zich mee voor de vele treinreizigers en de mensen die in en om het station hun brood verdienden.

Nieuwe Pauluskerk

Het groeiende protest kwam in 1992 tot een apotheose toen een groep mariniers het plein wilde ‘schoonvegen’. Door een tip aan de politie werd de actie op het laatste moment verijdeld. Er kwamen hekken om Perron Nul, dat zich inmiddels uitstrekte tot vrijwel het gehele parkeerterrein naast het Groothandelsgebouw. Maar de overlast bleef. De categorie zwaar verslaafden die op Perron Nul afkwam bestond uit mensen die meestal geestelijk niet in orde waren, en door hun onvoorspelbare gedrag de passanten angst inboezemden.
Burgemeester Bram Peper gelastte de ontmanteling van de opvangplek. Tegenstanders, waaronder vooral ds. Hans Visser, wezen erop dat, zo lang er geen alternatieve opvangplek was, de verslaafden zouden uitzwermen over de stad, met alle gevolgen van dien. Toch werd op (verwijderen) in december 1994 Perron Nul definitief gesloten. In maart 2005 kondigde ds. Visser aan dat de Pauluskerk op verzoek van de gemeente zou worden gesloopt. Er kwamen drie kleine opvangplekken, verspreid over de stad. Sinds 2007 is ds. Visser met emeritaat. In dat jaar is ook de Pauluskerk gesloopt om plaats te maken voor de bouw van het Calypso project van de Engelse architect Will Alsop dat ook een nieuw gebouw voor de Pauluskerk herbergt. Het werk wordt voortgezet door ds. Dick Couvée. Nu de junks worden opgevangen door de gemeente, richt de Pauluskerk zich op anderen in de marge van de samenleving. Mensen zonder papieren, zoals dominee Couvée illegalen consequent noemt, vormen de grootste groep. De kerk biedt hen ‘bed-bad-brood’, onder andere in over de stad verspreide panden die dienen als nachtopvang. In de Pauluskerk zelf zijn 12 kamers waarin vluchtelingen tijdelijk kunnen worden gehuisvest.
Overwin het kwade door het goede, het motto waaronder ds. Visser werkte, siert ook de gevel van de nieuwe Pauluskerk.

NRC Lezersfonds | 12 Sep 2018